اختلال سلفیتیس چیست و چه عوارضی دارد؟

از بیماری سلفیتیس چه می دانید؟

اعتیاد به سلفی گرفتن: آیا اعتیاد به سلفی گرفتن یک اختلال روانی تلقی می شود؟

اگر امروز و تا همین لحظه از ساعت سه عکس و یا بیشتر از خودتان گرفته اید باید کمی به خودتان مشکوک شوید که آیا شما هم دچار اختلال سلفیتیس هستید یا خیر؟

از نظر انجمن روانپزشکی آمریکا و بسیاری از روانشناسان در سراسر دنیا کسانی که روزانه بیش از سه عکس از خودشان می گیرند در دسته افراد خودشیفته قرار می گیرند. خودشیفتگی یک اختلال روانشناسی است که باید هرچه سریع تر درمان شود. یکی از نشانه های بیماری خودشیفتگی سلفیتیس است. فرد معتاد به عکس گرفتن دائماً در تلاش است از خودش در حالات مختلف عکسی ثبت کند و گاهاً علاقه مند است آنها را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارد.

همه ما در اطرافمان افرادی را می شناسیم که دوربینشان همیشه آماده به عکس گرفتن در لحظه است و از موقعیتی برای عکس گرفتن از خودشان استفاده میکنند. در حال پیاده روی ، قبل از غذا خوردن و حتی موقع خواب هم احساس می کنند باید از خودشان عکس بگیرند. وقتی یک فرد به این سطح از علاقه و اشتیاق به عکس گرفتن ازخود می رسد کمی باید نگران شد. چرا که قطعاً این فرد دچار اختلال سلفیتیس است.

ممکن است شما فکر کنید جزء این دسته از افراد نیستید و هرگز جز تعداد محدود و انگشت شماری از خودتان عکس ننداخته اید. برای این کار کافی است سری به گالری عکس های خودتان در تلفن همراهتان و یا صفحه اینستاگرامتان بیندازید تا متوجه شوید که آیا شما هم مبتلا به سلفیتیس هستید یا خیر. ممکن است کمی خنده دار به نظر برسد اما احتمال اینکه بعد از این ارزیابی متوجه شوید شما هم مبتلا به اختلال سلفیتیس هستید بسیار زیاد است. این اختلال یعنی علاقه وافر به عکس گرفتن از خود یا همان سلفیتیس در بین روانشناسان و کارشناسان سلامت روان، خنده دار ترین و مسخره ترین اختلال به شمار می رود.

بر اساس گزارش موسسات روانشناسی امریکا، گرفتن چند عکس در روز از خود منجر به اختلال روانی موسوم به سلفیتیس می شود که توسط انجمن روانپزشکان آمریکا به عنوان یک اختلال ذهنی طبقه بندی شده محسوب می شود که در بسیاری از افراد به صورت پیشرفته وجود دارد.

این یافته ها در ژورنال بین المللی سلامت روان و اعتیاد منتشر شده است. سلفیتیس در سه مرحله طبقه بندی می شود، یک مرحله مرزی است که در این مرحله گرفتن سلفی سه بار در روز انجام می شود ولی فرد آنها را در شبکات اجتماعی بارگذاری نمیکند. مرحله دوم،مرحله حاد است، در این مرحله گرفتن سلفی در روز سه بار اتفاق می افتد و بلافاصله در شبکات اجتماعی بارگذاری می شود. نوع سوم، استفاده از سلفی های شبانه روزی که غیرقابل کنترل است و فرد هر لحظه از زندگیش را فیلم برداری می کند و یا با عکس های مختلف در شبکه های اجتماعی یک زندگی شیشه ای را برای خودش انتخاب کرده است که تمام کارهایش در طول روز را به نمایش می گذارد.

قطعاً انتظار ندارید که به شما بگوییم وینسنت ون گوک نیز مبتلا به اختلال سلفیتیس بوده ! چرا که در آن زمان نه تلفن همراهی بوده و نه دوربین عکاسی . اما جالب است که بدانید در بسیاری از نقاشی های ونگوگ او تصویر خودش را کشیده است. روانشناسان معتقدند سلفیتیس یک بیماری مختص عصر جدید نبوده است و در گذشته نیز هرکس به نوعی این نیاز دیده شدن و ثبت تصاویر از خود را بروز داده است.

مدت ها قبل تحقیقاتی در یک مدرسه در بریتانیا انجام شد. در این تحقیق تلاش شد گالری تصاویر تلفن همراه دانش آموزان به طور ناگهانی و البته با اجازه خودشان بررسی شود و تعداد سلفی های گرفته شده در گالری تصاویرشان شمرده شود . محققان در این بررسی ها به دانش آموزی برخورد کردند که روزانه دویست 200 عکس از خود می گرفته است.

پس از بررسی های به عمل آمده از این دانش آموز و سابقه تحصیلی او در مدرسه و روابط خانوادگی او، متخصصان به این نتیجه رسیدند که او مدت زمان زیادی است که از بیماری افسردگی رنج می برد. حتی او یک بار هم سابقه خودکشی داشته که با دخالت به موقع دوستانش جان سالم به در برده است.

اخیراً انجمن روانپزشکی آمریکا تائید کرده است که گرفتن سلفی نوعی اختلال روانی است تا آنجا که به سلفی (ثبت خودشیفتگی) گفته می شود. تمایل وسواس انگیزی در گرفتن عکس از خود و ارسال و بارگذاری آن عکس ها در شبکه های اجتماعی راهی است برای جبران کمبود اعتماد به نفس و پر کردن شکاف های روانی و اختلالات روحی فرد. سه نوع سلفیتیس وجود دارد:

سلفیتیس متوسط، سلفیتیس حاد، سلفیتیس مزمن

دقیقاً نمی توان گفت ثبت چند عدد عکس از خود در طول روز یا هفته طبیعی و نرمال است و یا اینکه تعداد عکسها از چه میزانی بیشتر شود می توانیم به وجود این اختلال شک کنیم. اما موضوعی که می توانیم به آن مشکوک باشیم همان میل و علاقه ی وسواس گونه به گرفتن عکس است. یعنی فرد در حین غذا خوردن و یا پیاده روی و یا در حالی که در آرایشکاه است و آرایشگر مشغول کوتاه کردن موهایش است نیز از درون حسی او را مجبور به گرفتن سلفی می کند. لحظاتی که در ارزشمندیشان برای ثبت شدن باید شک کرد .

از کجا بفهمیم که ما هم دچار اختلال سلفیتیس هستیم ؟

میزان سلفیتیس شما چقدر است ؟

اگر روزانه سه عکس و یا بیشتر از خود می گیرید و آن ها را بعد از کمی تغییرات در شبکه های اجتماعی بارگذاری می کنید خود را در مرز بیماری سلفیتیس ببینید و برای جلوگیری از تشدید این بیماری سریعاً اقدام کنید.

اگر تعداد عکس هایی که از خودتان میگیرید بیش تر از سه عدد است شما در وضعیت حاد بیماری سلفیتیس قرار دهید و این موضوع کمی نگران کننده است چرا که ممکن است بخش زیادی از طول روز را مشغول فکر کردن به چگونه عکس گرفتن باشید.

اگر شما بیشتر از 6 عکس در طول روز از خودتان میگیرید و یک وسواس عجیب و غریبی به عکس هایی که می گیرید دارید و مدام در حال ویرایش کردن و فیلتر گذاشتن روی عکس هایتان هستید و مدام در شبکه های اجتماعی آنها را بارگذاری می کنید و منتظر نظرات دیگران برای عکس هایتان هستید ، متاسفانه باید بگوئیم شما سلفیتیس مزمن دارید و این موضوع بسیار نگران کننده است. سلفیتیس مزمن به تنهایی یک بیماری نیست بلکه مجموع چندین بیماری و اختلال روانی است. از این موضوع تعجب نکنید و به عنوان یک توهین به خود تلقی نکنید . در صورتی که باید خوشحال باشید که زود متوجه این بیماری شده اید و همچنان کار از کار نگذشته است. کافی است شروع کنید و مدتی را از دوربین و موبایل و شبکه های اجتماعی دور بمانید. ممکن است در ابتدا کمی سخت و یا حتی غیر ممکن به نظر برسد اما غیر ممکن نیست، کافی است شروع کنید و در این راه حتماً از روانپزشک خوب و باتجربه کمک بگیرید.

دنی آندانش، آموزی که در یک روز بیش از200 عکس از خود گرفته بود اعتراف کرد که دائما در جست و جوی بهترین حالت خود برای گرفتن عکس گرفتن بوده است. او گفت که تمام روابط دوستانه اش، نمرات خوب مدرسه، ورزش کردن، سلامتی و زندگی اش را به خاطر سلفی گرفتن از دست داد و وقتی سلفی گرفتن به طور کامل او را از زندگی کردن راضی نمی کرد اقدام به خودکشی کرد.

ما از دنی چه چیزی می توانیم یاد بگیریم؟

در دنیایی که همه چیز حول محور زیبایی و تجملات می چرخد و همه افراد چه زن و چه مرد ، پیر یا جوان دست به سنگین ترین عمل های جراحی پلاستیک می زنند تا خود را به حداقل معیارهای زیبایی برسانند شما حق دارید که ذهنتان درگیر این جریانات شود و تلاش کنید خود را شبیه مدل ها و بازیگران کنید.

این علاقه و وسواس فکری ناشی از خود کم بینی است که می تواند منجر به افسردگی شود.

اما راه حل درمان بیماری سلفیتیس چیست؟

روانشناسان با بررسی نمونه های مشابه دنی به نتایج متعددی در خصوص علت و عوامل تشدید کننده این اختلال رسیدند .

آنچه مشخص شد این بود که افرای که مبتلا به اختلال سلفیتیس هستند و به طور وسواس گونه و دیوانه وار از خودشان عکس میگیرند تمایل زیادی دارند که حتماً آن عکس ها را در یک یا چند شبکه اجتماعی بارگذاری کنند. به این افراد باید آموزش هایی در خصوص زندگی سالم داده شود که متوجه شوند زندگی با شبکه های اجتماعی صحیح است و نه زندگی در شبکه های اجتماعی.

دور شدن از واقعیت این دسته از افراد را در معرض خودشیفتگی دیجیتالی قرار داده است و دور کردن این افراد از شبکه های اجتماعی کاری بس دشوار است. البته اگر خودشان به مرحله ای رسیده باشند که به پوچی و بیهودگی این کار پی برده باشند کار رواندرمانگر کمی راحت تر است.

درمان دنی به این صورت آغاز شد که در ابتدا 5 دقیقه تلفن همراه او را از او جدا کردند. سپس 10 دقیقه و بعد از آن 30 دقیقه. در ابتدا واقعاً سخت بود و دنی بسیار بی تاب شده بود چرا که او حتی موقع خواب نیز تلفن همراهش در دستانش بوده.

راستی شما بیشترین مدت زمانی که می توانید از تلفن همراهتان دور باشید چقدر است؟

نیم ساعت؟ یک ساعت ؟ و یا بیشتر ؟

این بار از شما می خواهیم اگر دوربین موبایلتان را روشن کردید تا یک سلفی بگیرید سریعاً به گالری تصاویر بروید و ببینید آخرین تصویری که از خود ثبت کرده بودید برای چه زمانی بوده است؟ یک روز پیش ؟ بیشتر یا کم تر؟

بندیکت کامبربچ در رابطه با وسواس سلفی گرفتن می گوید؟ به راستی چه تلخ است از بین بردن لحظه های زندگی به امید واهی ثبت کردن آنها. هیچ لحظه ای در هیچ عکسی ثبت نمی شود. بلکه تنها تصویری از خیالی از آن باقی می ماند که ارزش این را ندارد که لذت بردن واقعی ار آن صحنه را از دست بدهیم. سعی کنید در همان جایی که هستید ، در کنار یک آبشار زیبا یا در نوک قله یک کوه یا در جمعی دوستانه و دورهمی، بدون نیاز به وسواس سلفی و علاقه بیش از حد ثبت آن لحظات با تمام وجود لذت ببرید. با این کار کم کم از فکر شبکه های اجتماعی خارج می شوید و از دنیای مجازی به دنیای واقعی بر میگردید.

اگر تا این لحظه همیشه سعی می کردید که برای دیگران زندگی کنید و از طریق لنز دوربین خود نمایی از قاب زندگیتان را به آنها نیز نشان بدهید، از این پس سعی کنید از منظر خودتان به زندگی نگاه کنید و تنها هدفتان لذت بردن از زندگی باشد، نه به نمایش گذاشتن آن.